Fjallkonur
Fjallkonan er tákngervingur Íslands og hefur hún verið hluti af hátíðarhöldum 17. júní hérlendis frá því að Ísland hlaut sjálfstæði.
Í Stykkishólmi er á hverju ári valið í hlutverk fjallkonu sem flytur ættjarðarljóð á þjóðhátíðardaginn. Árið 2003 var nýr glæsilegur búningur tekinn í notkun sem Ingibjörg Ágústsdóttir saumaði. Kyrtillinn er blár, tvískiptur, fagurlega útsaumaður og með hvítri blæju. Víravirkið samanstendur af koffri, brjóstnál og stokkabelti með sprota.
Hér má sjá yfirlit yfir þær konur sem gegnt hafa hlutverkinu í gegnum tíðina ásamt myndum í þeim tilvikum sem þær eru tiltækar. Við þiggjum með þökkum alla aðstoð þar sem upp á vantar upplýsingar um fjallkonu eða myndir. Ábendingar má senda á stykkisholmur@stykkisholmur.is.
2023 Jóhanna Kristín Hjartardóttir
2021 Nanna Guðmundsdóttir
2019 Arna Dögg Hjaltalín
2018 Guðrún Magnea Magnúsdóttir
2017 Kolbrún Ösp Guðrúnardóttir
2015 Alda Leif Jónsdóttir
2011 Guðrún Erla Ólafsdóttir
2010 Lilja Margrét Riedel
2007 Hanna María Björgvinsdóttir
2006 Hrefna Dögg Gunnarsdóttir
2004 Alda Pálsdóttir
2003 Sigrún Jónsdóttir
2002 Berglind Lilja Þorbergsdóttir
2001 María Alma Valdimarsdóttir
2000 Auður Sigurðardóttir
1999 Lára Hrönn Pétursdóttir
1998 Erla Ásgeirsdóttir
1997 Steinunn Helgadóttir
1995 Halla Dís Hallfreðsdóttir
1994 Dagbjört Hrafnkelsdóttir
1993 Áslaug Kristjánsdóttir
1992 Guðlaug Ágústsdóttir
1991 Íris Huld Sigurbjörnsdóttir
1990 Anna Baldursdóttir
1989 Jóhanna Vilbergsdóttir
1988 Jóna Dís Bragadóttir
1987 Gyða Steinsdóttir
1986 Elínborg Guðnadóttir
1985 Þórdís Sigurðardóttir
1984 Sigríður Björnsdóttir
Ímynd fjallkonunnar eins og hún var fest á striga á sjöunda áratug 19. aldar af Johann Babtist Zwecker.
Konumyndin á að tákna Ísland, því hefur hún ískórónu á höfði, sem eldar gjósa upp úr. Á öxl hennar er hrafninn, Íslands einkennilegasti fugl, Óðins forni vin og skáldanna eftirlætisgoð, fréttafugl mikill og margkunnugur. Yfir sjónum flögrar már, en yfir brimsævi tíma og sögu berast rúnakefli að landi eða upp í fang konunni, og hefur hún þegar náð einu þeirra. Þetta átti svo sem að vera symbolum (tákn) bókmenntalandsins og sögulandsins okkar. Yfir er nótt og stirndur himinn og máninn uppi. Á bak við eru fjöll, tunglroðin á eggjunum.